Tο Στεφανοβίκειο βρίσκεται στο Νομό Μαγνησίας και ήταν μία από τις τέσσερις κοινότητες του Δήμου Κάρλας. Με το Πρόγραμμα Καλλικράτης ανήκει στον Δήμο Ρήγα Φεραίου που προέκυψε από την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Φερών και Κάρλας και της Κοινότητας Κεραμιδίου. Η έκταση του νέου Δήμου είναι 549.77 τ.χλμ και ο πληθυσμός του 12.096 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Έδρα του νέου δήμου ορίστηκε το Βελεστίνο. Βρίσκεται λίγα χ.λ.μ. βορειοδυτικά του Βόλου, και συνορεύει με τα εξής χωριά: Κανάλια, Μ. Μοναστήρι, Ριζόμυλο και Αρμένιο.
Η ονομασία του
Το Στεφανοβίκειο, που τα τελευταία είκοσι χρόνια σημείωσε μεγάλη ανάπτυξη, ξεχωρίζει από άλλα καμποχώρια της περιοχής. Όταν το 1809 επισκέφθηκε το Στεφανοβίκειο ο Άγγλος περιηγητής Ληκ, έγραψε το βιβλίο του «Η Θεσσαλία» (1805-1810), ότι το «Χατζίμες ήταν τσιφλίκι με 50 ελληνικά σπίτια». Κατά πάσα πιθανότητα, το ίδιο όνομα είχε και ο Τούρκος ιδιοκτήτης του χωριού. Απόδειξη της εγκατάστασης του Αγά στο Στεφανοβίκειο το διοικητήριο “ΚΟΝΑΚΙ”, που είναι το μόνο κτίσμα που περισώθηκε από το σεισμό του 1957.
Λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1815, η ονομασία είχε αλλάξει σε «Χατζή-μισι», όπως γράφει στο βιβλίο του Γεωγραφία Μερική, ο Αργ. φιλιππίδης και στα 1890 σε «Χατζήμισι».
Όπως δε, λένε οι κάτοικοι, η ονομασία Χατζήμισι, δόθηκε επειδή ο Τούρκος ιδιοκτήτης της περιοχής, δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει στη Μέκκα τη διαδικασία για να πάρει τον τίτλο του Χατζή. Έγινε δηλαδή κατά το ήμισι Χατζής….
Μετά την απελευθέρωση το 1881, ιδιοκτήτης του χωριού βρέθηκε κάποιος Γιουγκοσλαβικής καταγωγής, ονόματι Παύλος Στεφάνοβικ Σκυλίτσης, ο οποίος ολόκληρη την παρακάρλια περιοχή από 44.000 στρέμματα την είχε – όπως λέγεται – κερδίσει στα χαρτιά στην Κωσταντινούπολη, απ’ τον Τούρκο ιδιοκτήτη. Την άλλη του περιουσία σ’ ολόκληρη τη Θεσσαλία, ο Στεφάνοβικ την είχε αποκτήσει δανείζοντας χρήματα σε μπέηδες.
Πάντως η μητέρα του Στεφάνοβικ που ήταν Ελληνίδα, ήταν αυτή που τον παρότρυνε να παραχωρήσει χωρίς αντάλλαγμα την έκταση στους κατοίκους του Στεφανοβικείου. Ο Στεφάνοβικ, πράγματι – όπως αναφέρουν οι κάτοικοι – δώρισε στο Ελληνικό Δημόσιο την έκταση, σ’ αναγνώριση δε αυτής της προσφοράς του, δόθηκε απ’ τους κατοίκους το όνομα του στο χωριό.